Oost kust

Woensdag 13 juni verkennen we Visby de hoofdstad van Gotland verder. De stad bestaat uit een oud geheel ommuurd deel en een nieuw gedeelte. Het oude deel van de stad met de 3.4 kilometer lange historische verdedigingsmuur is leuk. De muur is eind 13e eeuw gebouwd, heeft drie hoofdpoorten en er zijn 36 torens bewaard gebleven. De stad is gebouwd tegen de rotsen, de straten lopen stijl omhoog en boven gekomen is het uitzicht over zee fantastisch.
Er zijn nog 200 oude gebouwen geheel of gedeeltelijk bewaard gebleven, de origineelste kerkruine heet Helgeandsruinen. De honden hebben het ook warm en kiezen voor een vijver om af te koelen. De ruime boulevard ligt tussen de oude stad en de haven.
De Santa Maria kathedraal uit het eind van de 12e eeuw domineert de skyline van Visby.

Als we terug zijn aan boord staat Bert even later op de steiger met een picknick mand vol lekkers en nodigt ons uit om die op Cyrana te nuttigen. Als we na 6 jaar de boot terug zien komen de herinneringen weer boven. De renovatie van toen ziet er nog steeds goed uit. Bert heeft een rolzeil in de giek laten aanbrengen, maar achteraf blijkt het hijsen van het grootzeil erg zwaar te zijn. Bert heeft de naam van Cyrano (deBergerac) veranderd in Cyrana omdat hij vindt dat een schip alleen een vrouwelijke naam kan dragen. Na een drankje en gezellige Fishertalk nemen we afscheid voor de dag, nadat we hebben afgesproken de volgende dag bij Bert thuis te eten en kennis te maken met zijn vrouw Gun.

Gotland is te groot om te voet te verkennen dus hebben we via Avis een auto gehuurd om de rest te onderzoeken. We kiezen voor het noordelijke deel van het eiland en het daar gelegen kleine eiland Farö die we kunnen bereiken via een pontverbinding. Gotland adverteert zichzelf als het eiland met wel 100.000 schapen en die willen we dan wel eens zien! Vanuit Nederland is TomTom met ons meegevaren en kon goed dienst doen als reisadviseur. Als instelling kiezen we de kortste route; dat hebben we geweten. Opeens geen verharde weg meer en TomTom vertelt ons dat dit pad 6 kilometer lang is. Links en rechts van het pad zijn struiken en heidevelden en net als bij ons is ook hier de natuur vroeg. De heidevelden staan al volop in bloei en tussen de overal aanwezige rotsen bloeien kleine gele bloemetjes. We kunnen alleen vooruit, keren zit er niet in. De vergelijking met Bonaire dringt zich hardnekkig op. Het pad lijkt een beetje op de routes die je volgt in Washington Slagbaai, alleen heb je daar een 4-wheel drive ter beschikking en hier een simpele personenwagen. Er blijken nog meer overeenkomsten. Op Bonaire waren ons een groot aantal flamingo’s beloofd in plaats van de paar die we gezien hebben en op Gotland hebben we slechts 25 schapen geteld. Op het moment dat we dit elkaar vertellen klinkt uit de Zweedse autoradio opeens Antilliaanse muziek. Toch maar even kijken waar we ons nu echt bevinden…….
De volgende overeenkomst is de ruïnes, alleen zijn dat op Gotland en Farö de ruïnes van hoofdzakelijk kerken. Stort er ergens iets in, wordt dat eeuwenlang niet opgeruimd maar aangeduid als cultureel erfgoed en wordt er een monumentenbordje bijgeplaatst. Zo ook bij St.Olofskerk uit 1030 op Farö. Het enige restant van de kerk is een hoop stenen.
De restanten van de kerk liggen op 5 minuten lopen van de kust verwijderd. Aan de kust zelf, Gamlehamn, staan al eeuwenlang stenen pilaren in verschillende opstellingen. Deze pilaren maakten deel uit van de rotskust en zijn door het zeewater uitgesleten. Aan de voet van de pilaren bevinden zich kleine meertjes waarin door de honden naar hartelust geplonsd kan worden. (Gelukkig hebben we aan een plaid gedacht om de Avisauto te beschermen)

Omdat we toch een auto ter beschikking hadden was dit het uitgelezen moment om even wat voorraden aan te vullen. Dat scheelde weer een hoop sjouwwerk. Op de boot terug nog even koffie gedronken met de Duitse eigenaren Herbert en Heidi van een Fisher 34 “Prince”die op weg zijn naar het Oosten (Estland, Letland en Littouwen) om uiteindelijk uit te komen in het Russische Kalingrad. Vervolgens op weg naar Bert en Gun. Vanuit hun woonkamer kijk je uit over de Baltische zee en hebben we de zonsondergang “live” tijdens het diner kunnen aanschouwen.

Weer bij de boot aangekomen wakkert de sterke wind nog even stevig aan met vlagen van 35 knopen. De haven ligt aan lager wal en Fisher Buoy aan lager wal aan de steiger. Alle aanwezige stootkussens hangen nu tussen de wal en het schip en we brengen extra lijnen uit. Ondanks het late tijdstip worden de meeste bemanningen weer wakker en treffen extra maatregelen om hun boten te beschermen. Voor sommigen vinden we het een beetje sneu. Deze schepen liggen aan een hekanker maar worden door de sterke wind toch steeds met hun neus tegen de steiger aan gemept. We zien een Zweed een hele stellage maken van al zijn stootkussens voor de scheepsneus en er vervolgens maar het beste van hopen. Gelukkig voor iedereen is het zo licht rond middenacht en zijn er geen zaklampen nodig.

Via ons weerbericht dat wij binnenhalen met behulp van radio en pc weten we dat de wind gedurende de rest van de nacht 180 graden gaat draaien, dan 24 uur afneemt, om daarna weer volop te gaan blazen. Blijkbaar gaan de hoge en lage drukgebieden ook op vakantie, het zijn er teveel en ze verplaatsen zich te snel voor een betrouwbare weersvoorspelling; menige zeiler zien we twijfelen: gaan we wel of gaan we niet? Onze conclusie: als we dus nog van dit eiland afwillen zullen we dat morgen moeten doen, anders liggen we hier nog een paar dagen vast. Gotland is leuk, maar ook weer niet zó leuk.

Weerberichten zijn altijd een beetje tricky. Je loopt natuurlijk altijd de kans dat iedereen er een paar uur naast zit. Als je daarnaast toch ook wel een beetje comfortabel wil reizen, (lees: redelijk verticaal in plaats van ondersteboven alles vasthouden dat door de kajuit vliegt) is het bestuderen van de weersvoorspellingen één van de eerste levensbehoeften.
We nemen de gok en vertrouwen op onze gribfiles. We tanken nog even water en vertrekken voor de 77 onbeschutte mijlen naar het vaste land van Zweden. De skyline van Visby verdwijnt achter de horizon en we passeren 58 graden noorderbreedte. Alleen zee en golven en we vermaken ons met het bekijken van de passerende veerboten, waarvan ééntje wel heel erg de aandacht trekt. Dit is geen veerboot maar een opgeleukt passagierschip met een mond en ogen, apart dat wel. Na een aantal uren nemen de wind én de golven flink af en we bereiken zonder problemen rond 23.30 uur Nynäshamn, het begin van de Zweedse Scheren en de poort naar Stockholm. Omdat we wel heel laat al laverend tussen de rotsen aan zouden komen hadden we vooraf contact opgenomen over een ligplaats, bij voorkeur aan een steiger en niet ’s nachts voor het eerst aan de Zweedse hekboeien. Er was ons verzekerd dat dit geen probleem zou zijn en inderdaad konden we netjes langszij aan een steiger.

Gedurende de nacht en ochtend trekt de wind, zoals voorspeld weer stevig aan. Ja, we liggen dan wel aan een steiger, maar wel heel erg nadrukkelijk aan lagerwal en dit verhaaltje wordt dan ook stevig schommelend in elkaar gedraaid. Naast ons komen en gaan de ferry’s naar Gotland die we gisteren onderweg op zee zijn tegengekomen.