Tunö - Kolding

Donderdagmorgen om 8:00 uur is het mistig in Grenaa en Derk vertelt de buurman die al zit te wachten, dat hij het vertrek nog even uitstelt. Verschillende schepen verlaten de haven, zo ook onze buurman. Rond half tien klaart het op en maken we los. Buiten is het nog dikke mist, Derk zet de radar bij en vraagt mij om boven te komen en mee uitzicht te houden. We zien de vroege vertrekkers onder vol zeil en zonder wind tobben in de mist zonder radar en in paniek raken als ze ons zien opdagen in de mist. Derk gaat er in een grote boog omheen. Na een uurtje zien we de zon en nog een uur later wordt het stralend weer.
Op de marifoon wordt een Duits jacht met 1 man, 2 vrouwen en 3 kinderen opgeroepen omdat ze een kind hebben achtergelaten in de haven van Ebeltoft. Waarschijnlijk het resultaat van een familievete waarbij het kind uiteindelijk de ultieme wraak heeft genomen.
Op het water zien we vrachtschepen, ferry’s en jachten. De jachten varen op het zeil, op de spinakker, op de motor etc. Het is nagenoeg windstil en wij doen alles op het dieselzeil, helaas met stroom tegen tot 2 knopen.
Opeens komt door de marifoon een oproep van een groot vrachtschip aan een Duits zeilschip: “Dear sir, unless you want to commit Harikiri, there is nothing wrong with changing your course”:. Jammer genoeg zit je op zo’n moment niet zo dichtbij dat je de uitwerking van zo’n opmerking kunt meemaken.
Op de wereldomroep horen we dat 7 astronauten vertrokken zijn naar het Internationaal Space station om spullen te brengen; Derk verheugt zich er al weer op om radiocontact met de astronauten in de ruimte te maken zoals hij dat al eerder heeft gedaan.
Aan het begin van de middag naderen we het eilandje Tunö en zeg ik tegen Derk dat ik weinig zin heb in ankeren. Derk ziet geen problemen en zegt dat we tot nu toe altijd de beste plek hebben gevonden. Als we de haveningang naderen zie ik dat het haventje mudvol ligt en zeg tegen Derk dat ankeren toch wellicht een betere optie is. Derk zegt dat hij even wil kijken in de haven, vaart de nauwe ingang in en ziet meteen een motorjacht liggen die hij geschikt acht als aanlegsteiger. Jammer genoeg is de motorboot de helft kleiner dan Fisherbuoy. De Duitsers aan boord van de motorboot geven mij wanhopig aan dat we te zwaar zijn en een andere plek moeten zoeken. Ik geef dit door aan Derk die vervolgens brult: “Dat gaat helemaal prima, vastmaken en nu meteen!”. De Duitser protesteert nog even maar Derk overtuigt hem dat het helemaal goed komt als wij extra lijnen naar de wal brengen. Zo gezegd zo gedaan waarbij de Duitser helpt ons om vast te maken terwijl zij vrouw chagrijnig blijft protesteren dat wij te zwaar zijn. Daarna bieden we volgens “oude traditie” een Festmacher aan, te weten een jenever aan en als blijkt dat wij ook “oude” aan boord hebben wordt de man een onafscheidelijke vriend.. De man blijkt rechter te zijn in Hamburg en behandelt onder andere aanvaringen tussen schepen, de bijbehorende strafzaken plus scheepsbelastingzaken. Meteen bieden we nog maar een oude jenever aan (je weet immers maar nooit!) maar de man vertelt dat hij die helaas moet weigeren omdat hij daarvoor al koffie met Grappa op had. Uitgebreid verteld hij over het rode en witte dieselprobleem, noemt de jachthavens waar je goedkoop kunt tanken waarna Derk de AIS- en navigatieapparatuur op zijn boot komen bekijken. Na terugkomst zegt Derk dat ik voortaan maar een halve jenever moet schenken……daarna komen er nog 2 schepen langszij en trekken we onze lijnen naar de wal nog maar een beetje aan zodat we de wal op kunnen.
We gaan het dorp verkennen en zien dat de kerk die dateert uit 1300, sinds 1801 ook dienst doet als vuurtoren, kopen groente in een doe-het-zelf stalletje en schaffen voor Derk een nieuwe Deense wintertrui aan.
Als vierde boot is de White Swan A uit Makkum aan komen liggen met als bemanning Roelie en Piet Blikman. Omdat zij van plan zijn via het Eidersperrwerk terug te varen komen zij
’s avonds nog even verhalen horen en foto’s kijken.

De volgende morgen besluiten we dat het eiland te leuk is om al te verlaten. De rechter vindt het prima, zijn vrouw is wat minder enthousiast en blijft doorzeuren over ons gewicht. Na enige minuten komt zij vertellen dat de Deense boot die achter ons ligt over een uurtje weg zal varen en dat zij heeft uitgerekend dat wij precies op dat plekje passen. Overenthousiast helpt zij de Deen los te gooien en iedereen die ook maar naar het plekje durft te kijken wordt in niet mis te verstane bewoordingen weggeblaft. Helaas kunnen we niet meteen verkassen omdat er nog een Zweed naast ons ligt waarvan de vrouw nog niet aan boord is en we zien mevrouw duidelijk nerveus worden. In overleg met Jan en Roelie besluiten we haar uit haar lijden te verlossen en spreken af dat de White Swan eerst op het Deens plekje vastmaakt en dat wij later volgen en van plaats zullen wisselen. Mevrouw krijgt haast een beroerte als ze ziet wat er gebeurd. Na onze geruststelling dat wij heus weg zullen gaan, zien we voor het eerst iets dat lijkt op een glimlach. Uiteindelijk worden we hulpvaardig losgegooid en weer door mevrouw aangemeerd. Tussendoor is het en komen en gaan van zeilschepen die allemaal op zoek zijn naar een plekje. Onze buurman noemt het een “havenkino” en we zijn blij dat we niet de hoofdrolspelers meer zijn. Uiteindelijk liggen de meesten weer afgemeerd en lijkt het erop dat mevrouw het voor elkaar heeft, totdat…….. er een invasie van muppets plaatsvindt op de Duitse motorboot. Een klein rubberbootje meert aan en de boot wordt bestormd door een drieling van ongeveer 3 jaar. Ze huppelen over de boot, steken hun hoofd door de raampjes en roepen vrolijk of er iemand is. Uiteindelijk heeft onze rechter weer nieuwe vrienden, deelt gul allerlei lekkers uit en zit mevrouw weer met en norse trek achter haar eigen patrijspoortjes.

We drinken koffie, binden de honden aan het touw en trekken het eiland op voor een wandeling. Tunö is 4 bij 1,5 kilometer groot en er loopt een pad van 7 kilometer rond het eiland, met 115 vaste bewoners. We wandelen langs de vuurtoren door een stuk bos waar we herten zien, langs het strand waar Scott maar niet genoeg van kan krijgen, door akkerland met tarwe, aardappelen, uien en wortelen om weer uit te komen in het dorp. Onderweg zien we een oude smederij, die als klein museum is ingericht. In de supermarkt doen we nog een paar boodschappen en dan gaan we naar de volgende aflevering van het “hafenkino” kijken.

Zaterdagmorgen vertrekken we en willen naar Middelfart om te tanken. In de volle haven kost het wat moeite om weg te komen van lagerwal maar met veel kabaal en onder afkeurende blikken van een Deense op leeftijd die wakker gepord is lukt dat prima. Het is een trieste bewolkte dag. Bij Frederica zien we nog een aantal tuimelaars of bruinvissen. In Middelfart kunnen ze geen garanties geven over de nog aanwezige hoeveelheid diesel en Derk wil niet de laatste liters uit de tank met een mogelijke kans op vervuiling zodat we besluiten door te varen en belanden in Kolding.