De honden

Een veel gehoorde vraag is: hoe doen jullie het met de honden? We vragen ons dan vaak af wat “het” is. Maar de oplossingen zijn eenvoudig. Deze honden zijn gekozen omdat ze ongeveer 25 kilo wegen en in uitzonderlijke gevallen te dragen zijn. We hebben het over een Toller (Nova Scotia Duck Tolling Retriever) met de kleur bruin die soms luistert naar de naam Scott en een Aussie (Australian Shepperd) met de kleuren zwart wit die luistert naar de naam Maatje. Ze zijn ruim 4 jaar oud, ooit man geweest en ze gaan al mee vanaf het moment dat ze konden lopen. Deze scheepshonden bewaken het schip en als ze aan slaan is er iets aan de hand. Voordat we vertrekken zijn de honden uit geweest en als we aanleggen gaan ze weer uit. Vanaf het moment dat we wegvaren tot het moment dat de honden de geur van land ruiken slapen ze meestal. Bij aflandige wind hebben ze heel snel door dat we onder de kust varen, ook als ze beneden zijn is die geur sterk genoeg. Vanaf dat moment wordt een strategische positie ingenomen en maken de neuzen overuren. Nadat we vast liggen kunnen een aantal situaties ontstaan. De eenvoudigste is dat de honden van boord kunnen springen en als het iets moeilijker is krijgen ze een zetje mee. De echte uitdagingen ontstaan als we niet de eerste boot aan de wal zijn maar we vastmaken aan een andere boot, of als we aan een hoge kademuur liggen met een laddertje voor de bemanning. Over het algemeen kunnen de honden horizontale afstanden wel overbruggen en lukt dat bij verticale afstanden minder goed. Ja ook hier doet de zwaartekracht zijn werk! Dan worden de hulpmiddelen tevoorschijn gehaald en krijgen de honden een tuigje met hijsoog aan zoals die ook gebruikt worden om reddingshonden uit een helikopter te laten zakken. Scott interesseert dat niets, Maatje echter is altijd zwaar beledigd. Dit tuigje dragen ze ook als het minder goed weer is op zee en uiteraard kunnen we de honden zo aan de giek hangen om te laten drogen :-) We gebruiken geen zwemvesten voor de honden omdat ze goed kunnen zwemmen en een zwemvest heel warm is voor de beesten en niet veilig is om mee te hijsen.

Mocht er een hond overboord gaan dan gaat hij zwemmen en hebben we een stok met een haak om hem weer aan boord te hijsen, dit is nog nooit gebeurd. Bij slecht houden we de honden altijd binnen. Terug naar de kademuur, daar zitten de honden in het tuigje aan een lijn die bovenin de mast vastzit en een tweede stuurlijn naar de wal. Op die manier kunnen we ze omlaag of 15 meter omhoog hijsen en met de stuurlijn aan de wal trekken we ze op het droge. Gaat zonder problemen en ze weten inmiddels goed hoe het werkt. Heel simpel (weten we allemaal nog van thuis) niet op tijd thuis is geen eten.
Als we ergens voor anker liggen is de bijboot het transportmiddel; je kunt de honden geen groter plezier doen! Ze springen zonder hulp in en uit de bijboot, of het nu op een steiger is of op de boot. Daarin zijn ze, nadat het een paar keer fout ging in het begin, in de afgelopen maanden buitengewoon bedreven geworden.

Gaat het wel eens mis? Ja, natuurlijk wel en altijd op momenten dat je het niet verwacht. Ze schatten een afstand fout in en springen tussen wal en schip, leren ze overigens snel van en komt steeds minder vaak voor. De meeste (bijna) ongelukken met schepen en bemanningen gebeuren bij aanleggen en afvaren, dat geldt tot dusver ook voor de honden. Ze weten redelijk goed wanneer ze wel of niet moeten springen en doen het dan dus ook niet. Verder heeft een aardig vrouwtje op de wal bij het aanleggen altijd een grote aantrekkingskracht (wie herkent dat niet) en helpen enige vermanende woorden soms. Scott maakt echter zijn eigen keuzes en dan is het te laat als hij kans ziet die uit te voeren. We hebben de lachers dan altijd op onze hand. We hebben na de ontsnappingen van Scott een lijn waar hij aan vast zit als we aan de wal liggen en daarmee houden we hem tot nu toe onder controle.

Om de conditie van de honden op peil te houden passen we de volgende truc toe. We gooien een tennisbal weg en laten die terugbrengen; voor Scott is dat bij voorkeur in het water, Maatje vindt water alleen maar prettig tot zijn buik en als hij het echt warm heeft. Tegen teken dragen ze een extra band, maar iedere week moeten we toch wel een aantal teken verwijderen. Het eten voor de beesten is simpel, we hadden 4 zakken van 20 kilo hondenvoer onder de vloer liggen en ze beginnen morgen aan de 3e zak.

Door het opvallende schip, de speciale ligplaatsen die we steeds weer krijgen en de beide honden hebben we meestal veel bekijks en horen we te vaak dat we ergens gesignaleerd zijn. Als we op Helgoland liggen weten ze dat vanuit Duitsland te melden; als we voor het zomerpaleis van de Noorse koning voor anker hebben gelegen horen we dat later via de mail weer terug van een Amerikaans schip omdat de moeder van kennissen van kennissen daar ook een zomerhuis in de buurt heeft.